Tijdens mijn tripje naar Turijn het afgelopen weekend viel het me weer op dat we in Nederland eigenlijk maar verwend zijn met onze digitale zegeningen. Als ik in Nederland met mijn laptop via UMTS verbinding wil maken met internet lukt dat bijna overal in enkele seconden. Tijdens de trip naar Turijn probeerde ik hetzelfde maar of we nou in Duitsland, Zwitserland, Italië, Frankrijk, Luxembourg of België reden, overal kon slechts alleen met het veel tragere GPRS een internetverbinding worden gemaakt. Ook in de buurt van grote steden. Wanneer geen UMTS aanwezig is valt men hier automatisch op terug. De snelheid hiervan is echter zo gering dat je al snel besluit hier geen geld aan te besteden.
Entreekaartje voor de Lingotto Olympic OvalDonderavond om 21.30 uur reed ik met Ad in ’t Groen, jarenlang de Samas accountmanager voor verzekeringszaken waarmee ik destijds door heel Europa trok, vanuit Tilburg richting onze bestemming Turijn voor de 10.000 meter schaatsen van de heren op de Olympische Winterspelen. Na een spoedig verlopen reis waren we om 8.00 uur vrijdagmorgen 50 kilometer ten noorden van Turijn waar we een hotel boekten voor de komende nacht, maar omdat we gelijk in de kamer konden deden we even twee uurtjes de oogjes dicht. Inmiddels was het gaan regenen en dat zou het als enige dissonant van deze dag ook aanhoudend blijven doen. Daarna naar Turijn op zoek naar de Lingotto Olympic Oval. Na een broodje en paar cappuccino’s gingen we rond 13h naar het stadion en bewonderden de entourage. Bob de Jong zette in rit 5 met 13.01.57 zo’n wereldtijd neer voor een laaglandbaan dat daarna niemand dat meer evenaarde. De laatste rit tussen Carl Verheijen en Chad Hedrick was ongemeen spannend en Carl haalde brons. Het werd daarmee een onvergetelijke middag. Vervolgens reden we naar het enkele kilometers verder gelegen Holland Heineken Huis. Deze locatie was totaal niet berekend op de honderden bezoekers, de logistiek om eten te krijgen was waardeloos aangezien iedereen langs een paar veel te kleine buffetjes moest en het voer was vervolgens steenkoud. Niet koud door het wachten, maar gewoon slecht geregeld. Het voelde daar bovendien aan alsof iedereen er kwam om enorm veel te gaan drinken dus besloten we om 21 uur om op zoek te gaan naar het statige Caffe Torino van waaruit Mart Smeets elke avond op Nederland 2 zijn Studio Sportwinter uitzendt. Na een zoektocht en wat rond vragen zaten we aldaar in een chique zithoekje. Om 23.20 uur begon de uitzending met te gast de medaillewinnaars Bob de Jong en Carl Verheijen en Freek de Jonge, een oudgeworden man die nauwelijks aan het woord kwam. Bij de intocht en uittocht van de medaillewinnaars speelde het dweilorkest Kleintje Pils. Echter, nadat met deze uittocht de tv-uitzendiging was besloten bleef het orkest voor het café staan en speelde voor de honderden toestromende Italianen enkele krakers zoals O sole mio, Volare en My Way. Er werd uit volle borst meegezongen en gedanst door de toeschouwers. De sfeer was enorm en hier zie je een filmpje. Na een prima nachtrust zijn we inmiddels op de terugweg maar door veel files en een paar verkeerde wegkeuzes van ons gaat het aanmerkelijk minder snel dan de heenreis. Volgens het Audi-navigatiesysteem zullen we over ruim 9 uur om 21.39 in Tilburg zijn.
In het Olypisch Stadion, de Lingotta Olympic Oval
Met Erben Wennemars in de stromende regen
In Caffe Torino
Vanmorgen werd ik door een collega gebeld dat ik mee kon naar het ABNAMRO Tennistournooi omdat een klant van ons had afgezegd. Vorige jaren bij Samas-Groep ging ik ook altijd op uitnodiging van dé Bank en speelden er altijd Nederlanders, maar vandaag was er een eerste ronde met wat buitenlandse helden. Toch was het leuk om weer even mee te maken. De lunch was uitstekend en het was goed om een aantal mensen te ontmoeten. Toen ik vanavond naar Wilma ging zei ze “dus je was vandaag niet-werken”. Ik zei “dat is één letter te veel schat”.
Parmar concentreert zich
Elke dag brengt mijn buurman mij trouw de Barneveldse Krant die ik dan uit de tweede hand lees. Vandaag las ik een bericht dat om een reactie vroeg en daarom maakte ik een ingezonden brief die ik naar de krant stuurde. Eens kijken of en wanneer hij wordt geplaatst en of ik er net zoveel reacties op krijg als op de brief die ik vorig jaar oktober stuurde over de zondagsrust in het Schaffelaarse bos. Barneveldse Krant Rubriek Lokaal BRIEVEN Met verbazing en toenemende verontwaardiging las ik het artikel in de Barneveldse Krant van jl. zaterdag onder de kop "Wacht onderzoek uitkeringen af". Wat is het geval? Terwijl elke werkende, pensioengerechtigde of onder een sociale verzekeringswet vallende Nederlander zijn salaris etc. ergens tussen de 15e en 25e van de maand krijgt bijgeschreven ontvangen de circa 400 bijstandsgerechtigden hun bijstandsuitkering in de Gemeente Barneveld pas ongeveer de 8e dag van de daarop volgende maand. Van CDA zijde is het initiatief genomen deze discriminerende handelwijze een halt toe te roepen en de betaaldatum voor deze groep in lijn te brengen met wat voor alle andere inwoners gebruikelijk is, voorwaar een sociaal en lovenswaardig idee lijkt mij. Voor de goede orde, ik heb gelukkig een prima betaalde baan bij een werkgever die rond de 23e van de maand mijn salaris overmaakt dus ik preek niet voor eigen parochie maar voor financieel zwakkeren in onze samenleving die maandelijks met moeite te touwtjes aan elkaar kunnen knopen. Tot mijn grote verbazing lees ik dat uitgerekend de zich altijd als sociaal profilerende PRO’98 en ChristenUnie zich tegen het voorstel keren om op proef een jaarlang de bijstandsuitkeringen rond de 20e van de lopende maand te betalen. Schrijnend, maar verklaarbaar. PRO’98 baseert haar stellingname op het advies van de Cliëntenraad, die wordt voorgezeten door een mevrouw die ook toevallig op de kandidatenlijst van PRO’98 staat, een belangenverstrengeling die elke objectieve meningsvorming verhindert. Bovendien is het de vraag waar deze Cliëntenraad, die kennelijk, zoals al in het krantenartikel terecht wordt opgemerkt, geen voorstander is van verbetering van de belangen van haar eigen achterban zich op baseert. Ja, op een klantenonderzoek waarin dit onderwerp niet was opgenomen. Hier is dus geen waarde aan te hechten, dit los nog van het feit dat ik van bijstandsgerechtigden uit mijn omgeving begrijp dat er überhaupt niet of nauwelijks wordt gecommuniceerd door deze zgn. clientenraad. En dan de ChristenUnie, die zonder belangenverstrengeling kan oordelen, vraagt zich af of er een probleem is omdat het om een kleine groep mensen zou gaan. Het kost me moeite om hier geen passende bijbeltekst op los te laten. Nee, als christen die jaar in jaar uit op de automatische piloot CDA stemt vroeg ik mij wel eens af of ik de partij van die kundige en sympathieke Andre Rouvoet niet eens een keer mijn stem zou moeten geven maar die twijfel is voor de komende jaren weer weggenomen. Douwe Dijkstra Vliegersvelderlaan 43 3771 XE BARNEVELD douwedijkstra@hetnet.nl www.albatrosstudio.nl Inmiddels is op woensdag 22 februari mijn bijdrage in de Barneveldse Krant verschenen. Alleen mijn laatste zin die begint met "Nee, " is niet door de censuur heen gekomen, terwijl deze juist door mij als verkiezingsrethoriek was opgenomen.
Ik moet vrijdag naar de 10.000 meter schaatsen in Turijn. Vervelend he?
Vogelgriep
Terwijl mijn goede vriend en Microsoft-hater Bert meer dan 95% van de bestanden van mijn gecrashte harde schijf met behulp van Linux overzet naar zijn pc maak ik maar even een logje. Samen met Anne, die ik op Centraal Station Rotterdam vanmorgen oppikte, reed ik naar het Belgische Oudenburg (bij Oostende) om de begrafenis bij te wonen van Sylvain Tack. Op de parkeerplaatst ontmoetten we Will van der Steen, Bert Bennett en Norbert en liepen gezamelijk het kerkhof op waar zich al een aantal mensen had verzameld. Om stipt 15h spraken achtereenvolgens Bert, Norbert en Marcel Siron enkelen woorden bij de kist van Sylvain. Daarna sloot de burgemeester van Oudenburg, die vond dat Sylvain een waardige begrafenis verdiende, de plechtigheid af. We legden allen een witte bloem op de kist, waarna de mensen van de begrafenisonderneming de kist in de grond lieten zakken en het graf dicht maakten. In minder dan een half uur was de plechtigheid voorbij. Onder de aanwezigen waren ook Ton Schipper, Adriaan van Lanschot en Patrick Hendrikx (Dubateaux), de broer van Jacqueline waarmee Sylvain in Playa samenwoonde. Uit de muziekwereld waren Eddy Govaert, Erik Marijsse (“naar Playa de Aro”) en John Horton present. Een aantal mensen zag elkaar voor het eerst in 30 jaar weer. Aanvankelijk had ik mijn fototoestel diep in mijn jaszak gestoken maar vanaf de eerste seconde fotografeerden velen inclusief familieleden er “vrolijk op los” dus schoten Anne en ik zonder schroom ook maar wat plaatjes.
Bert Bennett en Will van der Steen voor de plechtigheid
Het graf van Sylvain Tack
Omdat ik eind vorig jaar geen goed gevoel had bij de oplopende lange rente vroeg ik de Rabobank een voorstel te maken om voor mijn beide resp. per 1-1-2006 en 1-7-2006 vervallende hypotheken een voorstel te maken om de rente voor 10 jaar vast te zetten. Omdat we daarbij al afspraken dat ik de op dat moment geldende rente van 3,9% zou gaan betalen hoefde ik me hierover tijdens de verdere onderhandelingen over de voorwaarden geen zorgen te maken. In eerste instantie keurde de locale Rabobank Barneveld-Voorthuizen mijn aanvraag goed maar vervolgens keurde het hoofdkantoor van Rabo in Utrecht het voorstel af omdat daar veel meer naar de relatie tussen je hypotheekschuld en je inkomen wordt gekeken in het kader van de zgn. zorgplicht van de bank en ik had slechts een ww uitkering. Nadat ik met een uitgebreid spreadsheet had aangetoond dat ik zeven jaar zonder betaald werk aan mijn financiele verplichtingen zou kunnen voldoende kwam er wat schot in de zaak. De veranderende regelgeving binnen Rabobank per 1-1-2006, waarbij meer beslissingsbevoegdheid naar de locale kantoren is toegeschoven, zorgde vervolgens ook voor een stap in de goede richting. Intussen viste de Rabo regelmatig naar de stand van zaken met betrekking tot de nieuwe baan waar ik mee bezig was maar daar liet ik weinig over los omdat ik vond dat ze ook zonder die zekerheid over de brug dienden te komen. Beton onder water tegen brand verzekeren dat kunnen we allemaal. Vandaag heb ik uiteindelijk, na nog wat discussie over de kleine lettertjes en wat kostenreducties de offerte ondertekend en betaal nu dus 3,9% tot 1 juli 2016. Wanneer ik nu, een paar maanden later, een dergelijke offerte zou aanvragen zou de rente 4,3% zijn dus leert een snelle berekening dat ik over 10 jaar bruto Euro 17.000 heb bespaard. En met dat gevoel kruip ik nu tussen de lakens.
Gisteren had ik een strategiedag van mijn nieuwe werkgever. Onder de bezielende leiding van Henk Hogeweg keken we in de toekomst. In een van de presentaties van Henk zat de volgende matrix. De vraag is wat er in het laatste vakje rechtsonder moet staan. Iemand een idee?
Donderdag werd bekend dat afgelopen zondag op 72-jarige leeftijd Sylvain Tack is overleden, de man die in de jaren 70 eigenaar was van de zeezender Radio Mi Amigo. Van eind 1973 tot februari 1975 had dit radiostations haar studio’s in de Benelux maar toen vluchtte men naar Spanje waar in ballingschap de programma’s werden opgenomen die vanaf het zendschip MV Mi Amigo voor de Engelse kust werden uitgezonden. Ik heb hier enorm veel naar geluisterd en ben twee keer op "bedevaart" geweest naar het Spaanse Playa de Aro, waarover meer in deze eerdere weblog. In mei 1977 heb ik Sylvain ontmoet in Playa de Aro, overdag in de Mi Amigo studio’s en ’s avonds als hij vertoefde in zijn eigen Kings Bar. Tijdens mijn eerste bezoek begin augustus 1975 kocht ik een aantal cassettes met studiocopietjes van opnames die naar het zendschip werden gestuurd. In 1977 was ik inmiddels dermate bevriend met technicus Maurice Bokkebroek dat ik, op de AKAY-recorder die in de hoek van de studio stond, mijn eigen banden mocht opnemen van de programma’s die werden gemaakt . Hiervan heb ik daardoor vele uren in mijn archief. Als je hier klikt hoor je een van de cassettes die ik kocht in 1975 met een uur van de Flashback Top 100 van 19 mei 1975 en wel het uur tussen 14-15 met Bert Bennett.
De AKAY-recorder in de Mi Amigo studio waarmee ik vele uren opnam
Jacqueline Hendrickx, levenspartner van Sylvain Tack, in de Mi Amigo souvenier-winkel in Playa die in het voorjaar van 1976 de studio werd