Eind jaren 80 van de vorige eeuw werkte ik op de Treasury afdeling van voedingsmiddelenbedrijf Wessanen in Amstelveen. Een groot deel van onze omzet werd gerealiseerd in de USA waar zuivelprodukten werden geproduceerd en verkocht. Onze grondstof melk kochten we bij boeren die we – zoals in Amerika te doen gebruikelijk – met cheques betaalden. Vervolgens gingen die boeren met de ontvangen cheques naar hun eigen bank die zorgde dat het bedrag van onze bankrekening bij JP Morgan in New York werd afgeschreven. Dit ging heel efficient, meestal de volgende dag. Een locale bank in Minneapolis van een van onze zuivelbedrijven kwam met het voorstel om de boeren te gaan betalen vanaf een te openen bankrekening van ons bij een bank uit hun netwerk in Durango in de Rocky Mountains. Zo gezegd zo gedaan. De boeren kregen gewoon hun cheques voor de geleverde melk maar hun bank moest nu de cheque incasseren op een andere locatie, nl bij een bank die "slechts met de postkoets was te bereiken". Het gevolg was voor ons dat de cheques vijf dagen later van onze bankrekening werden afgeschreven hetgeen door de omvang van de bedragen tot een enorm rentevoordeel leidde. Aanvankelijk dacht ik, toen ik het voorstel van onze bank hoorde, dat die boeren wel zouden protesteren, maar in Amerika is alleen het betalen met een ongedekte cheque een doodzonde. Als een cheque gedekt is, dan is het de uitdaging voor de ontvanger om deze zo efficient mogelijk te innen. Een aantal keren ben ik destijds naar Denver geweest waar we met de bank uit Durango afstemden of alles nog naar wens verliep. Dan gingen we vervolgens ook altijd een dag ofzo naar Vail om te relaxen en te mountainbiken. In Durango zelf kwamen we echter nooit door de afstand. Wel vertelde de locale bank altijd dat Durango bekend en beroemd was door de stoomtrein die vandaar naar Silverton heen en weer reed door de Rocky Mountains. Nu in 2011 is het er dan toch van gekomen dit met eigen ogen te aanschouwen en mee te maken!
Woensdagmorgen vroeg reden we weg uit Vail. Ik was hier in het verleden een aantal keren in de zomer en had goede herinneringen aan de gezelligheid en gemoedelijkheid van dit dorp maar nu leek het wel een spookstad zo rustig. Dat viel mij tegen, dus ik heb Wilma maar beloofd dat zodra ik een opdracht scoor die meer dan EUR XXX per uur oplevert, we een keer naar Denver vliegen om nogmaals naar Vail te gaan, maar dan op een beter tijdstip! Uit Vail reden we door de Rocky Mountains naar Durango. Een lange tocht maar de moeite waard. Diverse keren reden we over passen met veel sneeuw. We pauzeerden de nodige tijd in Silverton, een mijnstadje met prachtige gebouwen in oude stijl. Na in ons hotel in Durango te hebben ingecheckt zochten we downtown nog even uit hoe we vandaag – donderdag – de beroemde stoomtrein konden boeken, waar we moesten parkeren en wat de vertrektijd zou zijn. Na deze formaliteiten keerden we terug naar ons hotel voor onze nachtrust.
Vandaag kochten we onze treintickets en gingen om 9.30 uur aan boord van de wereldberoemde Durango and Silverton Narrow Gauge Railroad Train. Het werd een fantastische dag met schitterend weer. We keken onze ogen uit tijdens de treinreis door de bergen van Durango naar Cascade Canyon en terug. Vandaag is de een na laatste dag van de winterdienstregeling, vanaf zaterdag gaat de trein weer de hele zomer door naar Silverton. Gelukkig waren we daar dus gisteren al geweest!
Silverton in de Rocky Mountains
The Durango and Silverton Narrow Gauge Railroad Train
Pauze in Cascade Canyon
Vanmorgen ben ik in Moab eerst naar de kapper gegaan voor de bruiloft van aanstaande zaterdag in Phoenix. Daarna heb ik mijn horlogebandje laten maken dat gisteren door een ongelukkige beweging brak. Na deze boodschappen vertrokken we naar Aspen, waar we een uurtje door het stadje liepen en wat dronken op een terrasje. Er lag nog veel sneeuw maar het dooide nu heel hard. De skiliften waren buiten gebruik, dat zal wel zo blijven tot het nieuwe winterseizoen. Van Aspen reden we naar Vail waar ik vroeger voor mijn werk een aantal keren ben geweest en later nog een keer met vakantie. Vail is "in between" het afgesloten winterseizoen en het komende zomerseizoen. Er is dus weinig te beleven. Morgen gaan we door naar Durango, eveneens in Colorado, maar dan zuidelijker. Daar blijven we tot vrijdagmorgen. We maken veel kilometers (miles) maar zien zo veel van dit fantastische land.
Inmiddels heb ik ook het fotoalbum even geupdate.
"The barber shaves another customer"
Mw. Dijkstra in Aspen
Vanmorgen vroeg vertrokken we uit de Grand Canyon. Eerst gingen we naar het laatste uitzichtspunt aan de oostelijke kant Desert View en daarna reden we naar Monument Valley. Vervolgens zetten we onze reis voort naar Moab in Utah, waar we inmiddels in een Best Western Hotel verblijven. Het tijdsverschil met Nederland is nu 8 uur in plaats van 9 uur. Vanavond wandelden we nog even door het stadje en vonden zowaar de eerste Starbucks in deze vakantie. Morgen gaan we ontbijten hier in Moab, daarna steken we de grens over naar Colorado om te lunchen in Aspen en te dineren in Vail. Het weer is hier veel aangenamer dan in de veel hoger gelegen Grand Canyon.
Inmiddels heb ik ook het fotoalbum even geupdate.
Desert View in de Grand Canyon
Monument Valley
Terwijl het in Europa al weer bijna licht werd op zaterdagmorgen kwamen wij vrijdagavond rond 18 uur op de luchthaven van Phoenix, Arizona aan. Ik had – kijkend op de landkaart – op 8 uur tijdsverschil gerekend maar het zijn er 9. In Phoenix is het even laat als in San Fransisco en Los Angeles. Nadat we onze huurauto – een Ford Taurus Sedan na wat onderhandelingen over een upgrade – hadden opgehaald bij de rental car hal reden we naar Scottsdale vlak buiten Phoenix waar we mijn nichtje Tjarda en haar aanstaande echtgenoot Ben ontmoetten en gezamelijk wat gingen drinken. Aanstaande zaterdag 7 mei trouwen zij en voor deze bruiloft zijn wij naar de States gekomen. Zaterdag reden we van Scottsdale naar Grand Canyon Village waar we twee nachten verblijven in het Best Western Grand Canyon Squire Inn. Onderweg stopten we op diverse plaatsen om rond te kijken, foto's te maken en de eerste Tommy Hilfiger outlet store te plunderen. Zondagmorgenvroeg reden we naar de Grand Canyon voor de eerste aanblik. Daarna dronken we – vieze – koffie met Anthea en Jan die we kennen van World Vision en die toevallig ook hier in de buurt vakantie vieren. Soms is de wereld klein. Inmiddels is het zondagmiddag hier en zijn we terug in ons hotel.
Ik heb al de nodige foto's geselecteerd voor een fotoalbum, maar het internet – volgens zeggen via telefoonlijnen – is hier zo traag dat ik die foto's vannacht maar even ga uploaden. Toen ik afgelopen nacht wakker was en even naar het verloop van de Nederlandse voetbalcompetitie keek op teletekst op mijn IPad was het internet gewoon op snelheid. Dit foto album staat inmiddels hier.
In de Grand Canyon!
Vandaag vierde Nathalie haar 22e verjaardag op een kasteel. In het begin van de middag troffen we elkaar op de relatiedag van evenementenorganisatie bureau Carpe Diem op Kasteel Duurstede in Wijk bij Duurstede. Doordat Wilma op haar werk vaak externe vergaderingen moet organiseren waren we hiervoor uitgenodigd. Onder het genot van veel hapjes en drankjes konden we in stralend weer kijken naar en meedoen aan diverse aktiviteiten zoals schapendrijven, kruisboogschieten, doedelzak spelen en schermen. Een impressie zie je in dit fotoalbum.
De jarige, van harte gefeliciteerd!
Vandaag ging ik met Marcel en zijn vrienden Brian en Luc vissen in de Flevopolder op de plaats waar ik meer dan 40 jaar geleden ook met mijn vader viste. Het werd een heerlijk rustige dag aan het water met één groot opwindingsmoment nl. de vangst van een karper van maar liefst 78 cm door Brian. Hier zie je hoe de vis wordt binnengehaald. Doordat de drie vrienden de nacht ervoor een slaapfeestje hadden gehad met weinig slaap rukte ik maar een extra blikje Red Bull aan om ze met dit warme weer bij de les te houden. Als afsluiting gingen we natuurlijik naar de McDonalds, dit maal pocatie Barneveld. Het was een mooie dag!
Geen visserslatijn: 78 cm en niets minder
Vanmorgenvroeg startte ik de dag met een bezoekje aan de sportvelden van VV Barneveld omdat mijn neefje Michel met de E2 van DVS 33 uit Ermelo – waar ik ook jaren voetbalde – een uitwedstrijd in mijn dorp kwam spelen. De spannende wedstrijd werd met 3-4 gewonnen door Michel's DVS. Ik sprak nog wat meegereiste ouders uit Ermelo, waar ik 35 jaar woonde, langs de lijn. Ik was al heel lang niet meer op een voetbalveld bij een jeugdcompetitiewedstrijd geweest en was verbaasd dat men 7 tegen 7 speelt, niet aan buitenspel doet en fout ingooien kun je ook niet meer zoals vroeger toen ik zelf voetbalde. Vervolgens vertrok ik naar de Veronicadag 2011 in Hotel Lapershoek in Hilversum waar vroeger de studio's van de zeezender waren gehuisvest. Na Wilma te hebben afgezet in het centrum van Hilversum mengde ik mij onder de mannen met monomane trekken die alles wat met zeezenders te maken heeft leuk vinden. De Veronicadag is altijd vooral een dag van socializing, waar de radiodag in Amsterdam meer een gestructureerd programma heeft. Ik sprak veel bekenden maar miste ook wel een paar mensen die er meestal wel zijn. Het leuke van de Veronicadag is ook altijd dat de linnen- en plastictasjes van de fans met opnames weer opengaan en er van alles wordt uitgewisseld. Zo kreeg ik vandaag een grote stapel cassettes met opnames van Holland FM terug een een cdtje met digitale copietjes. Hier hoor je Jan van Zanten op Holland FM met de ochtendshow op 10 oktober 1994 tussen 7 en 8 uur.
Michel keert terug van een mooie aktie
The cast van de musical "Herinnert u zich deze nog" op de trap in Lapershoek
Quizmaster Erik de Zwart met technicus Ad Bouman
Vandaag is het 32 jaar geleden dat op Eerste Paasdag 15 april 1979 Radio Caroline een hernieuwde start maakte met Nederlandstalige uitzendingen. Een ploeg dj’s die grotendeels eerder voor Radio Unique in Amsterdam werkte startte uitzendingen vanaf het zendschip de MV Mi Amigo. Een van hen was Rob Hudson die een aantal opnames maakte van deze herstart. Hier hoor je zijn eigen programma op deze openingsdag tussen 16 en 17 uur ’s middags.
Het Caroline zendschip de MV Mi Amigo
Gezien het mooie voorjaarsweer haalden we zaterdag de fietsen uit de de garage voor een tochtje over de Veluwe. Om rustig aan te beginnen besloten we een rondje Achterveld te gaan maken. Fietsend door de regio aldaar kwamen we bij de zgn. Juliusput waar ik nog nooit van had gehoord. Omdat ik mijn camera was vergeten maakte ik bijgaande foto met mijn simpele telefoon. De Juliusput lag in een bosje dat door iemand is gewonnen met een prijsvraag. De Juliusput is onstaan door zandwinning voor de nabijgelegen A1. Wilma raakte zelfs licht geblesseerd van deze eerste fietstocht van 2011, dus maar veel oefenen zodat het weer gaat wennen de trappers rond te draaien.
De Juliusput