Monthly Archives: mei 2011

Ons hele weekend stond in het teken van feesten. Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de bruiloft van Arjan en Rianne. Na een mooie trouwdienst in de Koepelkerk in Renswoude – vorige keer dat ik hier een DoorBrekers trouwdienst bijwoonde vertrokken de ouders met de kinderen die de ringen moesten aanreiken geshockeert bij de eerste electrische gitaar tonen, maar dit keer ging niemand tijdens het zingen de kerk uit – vierden we feest in de Weistaar in Maarsbergen. Het was een geslaagde avond met een mooie dienst en een swingend feest.

                                                                                     Bruidegom en bruid op de dansvloer

Zaterdag was Nathalie's vriend Joris jarig en vertrokken we naar de Rotterdam area. Eerst nog wat opruimwerkzaamheden in Wilma's binnenkort op te leveren huis in Nieuwerkerk en vervolgens een hapje eten met de jarige in Rotterdam Hillegersberg. Daarna reden we naar Leiden waar we bij een neefje zijn afstudeerborrel bijwoonde in hun societeit. Nou ja, het begin van de borrel want ik denk dat het na ons vertrek aan het eind van de avond nog uren is doorgegaan.

                                                                                     Leendert,zie je het?

Zondagmiddag ging mijn jongste broer Hille met vrouw en kinderen na de Doorbrekers ochtendsamenkomst met ons mee voor een bbq bij ons in de tuin. Het werd een gezellige middag met lekkere hapjes, voetbal, computeren en ontspanning.

                                                                                       Aan de BBQ!

Vandaag een mooi concert geboekt in de Heineken Music Hall eind september. Weer eens iets anders dan Katy Perry die we onlangs daar zagen. Jesus Culture uit Redding, CA, USA. 

Vandaag is het exact 40 jaar geleden dat op 15 mei 1971 een brandbom werd gegooid op de Mebo II, het zendschip van zeezender Radio Noordzee Internationaal. Na een aantal dagen bleek dat de directie van concurrent Radio Veronica hier achter zat. Veronica directeur Bull Verweij en zijn medewerker in het kwaad Norbert Jurgens  werden Bull V. en Norbert J. en verdwenen vervolgens een jaar achter de tralies.

Je hoort HIER de noodoproepen vanaf de Mebo II met de vraag om assistentie. Vervolgens hoor je HIER het mobilofoon- en marifoonverkeer dat daarna opgang kwam. Hoe de blusboot Volans onder regie van Scheveningen Radio van wal steekt om te helpen blussen en reddingboten en hulpvaartuigen uitrukken. Er wordt gevraagd om uit te kijken naar een speedboot die een brandbom aan boord heeft gegooid. De eerste nieuwsberichten over de bomaanslag kun je HIER beluisteren.

Ik herinner mij nog wel dat deze gebeurtenis een enorme indruk op mij maakte als 15-jarige. Zondagmorgen 16 mei hoorde ik in de kerk van de aanslag dus thuis snel de radio aangezet. De volgende dagen volgde ik het nieuws op de voet en knipte de kranteartikelen over de aanslag uit, die nu onderdeel zijn van mijn archief. Sommigen zijn van mening dat deze actie het einde van de zeezenders heeft ingeluid, maar volgens mij was dit einde gewoon het gevolg van de linkse politiek van het latere kabinet Den Uijl. Zoals toenmalig Tweede Kamerlid Boer Koekoek, een uitgesproken voorstander van de zeezenders, altijd al zei: “Het zijn socialisten….dus niet te vertrouwen”.

Radio Noordzee Internationaal zond nog uit tot 31 augustus 1974 en om niet al te treurig af te sluiten vind je hier nog een copietje van de studioband van het eerste uur van het programma Zondagmiddagtoestanden met Peter Holland en Nico Steenbergen op zondag 7 oktober 1973.

Vandaag viert Wilma haar 54-e verjaardag en zijn we vier jaar getrouwd. Vanavond gaan we uit eten in restaurant de Oranjerie in Barneveld. Hieronder wat herinneringen.                     

Na zondagmorgen te hebben afscheid genomen van het bruidspaar dat op huwelijksreis ging naar Belize gingen we in Glendale naar de C3 church. Werd Wilma als moeder op deze moederdag toch nog in het zonnetje gezet bij afwezigheid van haar dochters (die overigens wel keurig belden in de loop van de dag). Vervolgens reden we door naar het mondaine Palm Springs in Californie. We checkten voor twee nachten in bij het Royal Sun Inn hotel waar mijn broer Henk en Thalien enige dagen geleden verbleven. Mega goedkoop – ca EUR 30 voor een kamer per nacht – met een mooie pool en goed internet. Zondagavond verkenden we het centrum waar we dineerden en afsluitend koffie dronken bij Starbucks. Terwijl Wilma maandagmorgen lekker bleef uitslapen reed ik om half acht naar Monrovia, een suburb van Los Angeles, waar ik om 10 uur een afspraak had op het wereldwijde hoofdkantoor van World Vision. Ter voorbereiding op het schrijven van mijn scriptie voor mijn Treasury Management opleiding aan de Vrije Universiteit in Amsterdam had ik een afspraak op de treasuryafdeling, die op zeer professionele wijze de treasuryzaken van World Vision wereldwijd afhandelt. Naast het feit dat het nuttig was voor mijn opleiding was het, gezien het feit dat Wilma en ik enthousiaste vrijwilligers zijn van World Vision in Nederland, gaaf om eens op het hoofdkantoor te zijn 's werelds mooiste – christelijke – ontwikkelingsorganisatie met op afstand het grootste kindsponsoringsprogramma ter wereld.

                                                                                     World Vision's wereldwijde hoofdkantoor in Monrovia, CA

Op de terugweg van Monrovia naar Palm Springs werd Wilma's waarschuwing van eerder in de week waarheid. Doordat ik meestal net wat meer gas geef dan de gemiddelde Amerikaan – zoals ze hier optrekken bij een verkeerslicht daar is mijn 83-jarige vader Niki Lauda bij – kwam er uit het niets een politiewagen achter mij rijden die gebaarde te stoppen. We kwamen net bij een parkeerplaats dus daar stopte de agent zijn auto naast mij. Ik kende de waarschuwing dat je niet mag uitstappen omdat je dan een kogel in je body kunt krijgen dus wachtte met mijn handen pontificaal op het stuur tot de agent gebaarde dat ik mijn raampje open moest doen. "Waar ik vandaan kwam, of ik voor business in de USA was, of ik een drivers license kon tonen etc". Vervolgens deelde hij mee dat ik 70 m/h reed waar 65 is toegestaan, dus of ik daar verder rekening mee wilde houden. Nou dat wilde ik wel!

s' Middags gingen we nog even naar de Desert Hill Premium Outlet Store in Cabazon, vlak bij Palm Springs. Als je maar genoeg Tommy Hilfiger shirts koopt voor EUR 20 in plaats van EUR 90 in Nederland dan krijg je vanzelf het idee dat je gratis op vakantie bent.

                                                                                     Het blijft verleidelijk!

Om de Amerikaanse bruiloft van zaterdag toch nog een Nederlands tintje te geven had Thalien, het zusje van de bruid een memorystick met eigen nummers meegenomen. Omdat de dj. twee Apple laptops had beweerde hij eerst geen mp3's te kunnen draaien maar nadat we hem hadden uitgelegd dat Microsoft Windows de wereldstandaard is en Apple slechts een B-merk en we dit toch echt wilden horen draaide hij bij.

Bij het eerste nummer leken de Amerikanen eerst hun oren niet te geloven, maar vervolgens vonden ze het nummer "I'm from Holland, where the fuck you from" legendarisch. Toen vervolgens het Pizzalied van Andre van Duin voorbij kwam lagen ze helemaal in een stuip. 

Vandaag trouwden Ben en mijn nichtje Tjarda in Phoenix, Arizona. We waren getuige van een fantastische bruiloft! Op het zgn. rehearal dinner op vrijdagavond hadden we al kennis gemaakt met de familie van Ben. De huwelijksvoltrekking vond plaats "In the bungalow" in Mesa, vlak bij Phoenix. Vervolgens werden er veel foto's gemaakt en daarna was het diner in de tuin van "the bungalow"met een dj. die voor de muziek zorgde. Mijn broer Henk hield een weergaloze "father of the bride speech" voor zijn dochter en haar man met veel herinneringen aan Tjarda's verleden. Daarnaast veel Amerikaanse plichtplegingen maar genoeg tijd om te socializen en te dansen!

                                                                                     Ben en Tjarda geven elkaar hun jawoord

                                                                                     Tjarda en "haar beste Nederlandse vriend" 

                                                                                     Op de foto met de bruid

Eind jaren 80 van de vorige eeuw werkte ik op de Treasury afdeling van voedingsmiddelenbedrijf Wessanen in Amstelveen. Een groot deel van onze omzet werd gerealiseerd in de USA waar zuivelprodukten werden geproduceerd en verkocht. Onze grondstof melk kochten we bij boeren die we – zoals in Amerika te doen gebruikelijk – met cheques betaalden. Vervolgens gingen die boeren met de ontvangen cheques naar hun eigen bank die zorgde dat het bedrag van onze bankrekening bij JP Morgan in New York werd afgeschreven. Dit ging heel efficient, meestal de volgende dag. Een locale bank in Minneapolis van een van onze zuivelbedrijven kwam met het voorstel om de boeren te gaan betalen vanaf een te openen bankrekening van ons bij een bank uit hun netwerk in Durango in de Rocky Mountains. Zo gezegd zo gedaan. De boeren kregen gewoon hun cheques voor de geleverde melk maar hun bank moest nu de cheque incasseren op een andere locatie, nl bij een bank die "slechts met de postkoets was te bereiken". Het gevolg was voor ons dat de cheques vijf dagen later van onze bankrekening werden afgeschreven hetgeen door de omvang van de bedragen tot een enorm rentevoordeel leidde. Aanvankelijk dacht ik, toen ik het voorstel van onze bank hoorde, dat die boeren wel zouden protesteren, maar in Amerika is alleen het betalen met een ongedekte cheque een doodzonde. Als een cheque gedekt is, dan is het de uitdaging voor de ontvanger om deze zo efficient mogelijk te innen. Een aantal keren ben ik destijds naar Denver geweest waar we met de bank uit Durango afstemden of alles nog naar wens verliep. Dan gingen we vervolgens ook altijd een dag ofzo naar Vail om te relaxen en te mountainbiken. In Durango zelf kwamen we echter nooit door de afstand. Wel vertelde de locale bank altijd dat Durango bekend en beroemd was door de stoomtrein die vandaar naar Silverton heen en weer reed door de Rocky Mountains. Nu in 2011 is het er dan toch van gekomen dit met eigen ogen te aanschouwen en mee te maken!

Woensdagmorgen vroeg reden we weg uit Vail. Ik was hier in het verleden een aantal keren in de zomer en had goede herinneringen aan de gezelligheid en gemoedelijkheid van dit dorp maar nu leek het wel een spookstad zo rustig. Dat viel mij tegen, dus ik heb Wilma maar beloofd dat zodra ik een opdracht scoor die meer dan EUR XXX per uur oplevert, we een keer naar Denver vliegen om nogmaals naar Vail te gaan, maar dan op een beter tijdstip! Uit Vail reden we door de Rocky Mountains naar Durango. Een lange tocht maar de moeite waard. Diverse keren reden we over passen met veel sneeuw. We pauzeerden de nodige tijd in Silverton, een mijnstadje met prachtige gebouwen in oude stijl. Na in ons hotel in Durango te hebben ingecheckt zochten we downtown nog even uit hoe we vandaag – donderdag – de beroemde stoomtrein konden boeken, waar we moesten parkeren en wat de vertrektijd zou zijn. Na deze formaliteiten keerden we terug naar ons hotel voor onze nachtrust.

Vandaag kochten we onze treintickets en gingen om 9.30 uur aan boord van de wereldberoemde Durango and Silverton Narrow Gauge Railroad Train. Het werd een fantastische dag met schitterend weer. We keken onze ogen uit tijdens de treinreis door de bergen van Durango naar Cascade Canyon en terug. Vandaag is de een na laatste dag van de winterdienstregeling, vanaf zaterdag gaat de trein weer de hele zomer door naar Silverton. Gelukkig waren we daar dus gisteren al geweest! 

                                                                                     Silverton in de Rocky Mountains  

                                                                              The Durango and Silverton Narrow Gauge Railroad Train  

                                                                                    Pauze in Cascade Canyon  

Vanmorgen ben ik in Moab eerst naar de kapper gegaan voor de bruiloft van aanstaande zaterdag in Phoenix. Daarna heb ik mijn horlogebandje laten maken dat gisteren door een ongelukkige beweging brak. Na deze boodschappen vertrokken we naar Aspen, waar we een uurtje door het stadje liepen en wat dronken op een terrasje. Er lag nog veel sneeuw maar het dooide nu heel hard. De skiliften waren buiten gebruik, dat zal wel zo blijven tot het nieuwe winterseizoen. Van Aspen reden we naar Vail waar ik vroeger voor mijn werk een aantal keren ben geweest en later nog een keer met vakantie. Vail is "in between" het afgesloten winterseizoen en het komende zomerseizoen. Er is dus weinig te beleven. Morgen gaan we door naar Durango, eveneens in Colorado, maar dan zuidelijker. Daar blijven we tot vrijdagmorgen. We maken veel kilometers (miles) maar zien zo veel van dit fantastische land.

Inmiddels heb ik ook het fotoalbum even geupdate.

                                                                              "The barber shaves another customer"  

                                                                                             Mw. Dijkstra in Aspen