Monthly Archives: juli 2006

Zaterdagmiddag jl. belde mijn zoontje Marcel met het voorstel om zondagmiddag te gaan vissen in de polder "op een plekje waar jij vroeger ook altijd ging vissen pappa". Inderdaad viste ik begin jaren zeventig toen ik op de Havo in Harderwijk zat onnoemelijk vaak in de (Flevo-)polder en aan het Veluwemeer. Dus moest ik snel nog even naar een dierenspeciaalzaak om een hengel te kopen en een paar tuigjes. Ook dat kost tegenwoordig niets meer. Zondag aan het eind van de morgen, na de kerk, gingen we eerst even een patatje eten bij Pinokkio in Ermelo en daarna verder om bij Harderwijk de Flevopolder in te rijden. Het plekje dat ik op het oog had ligt in een mooie bocht waar twee kanalen bij elkaar komen dat vroeger aan een tweebaansweg lag waar je zo de weg af kon draaien naar het water. Inmiddels is dit een vierbaansweg geworden met vangrails en daardoor werd het even zoeken om de lager gelegen weg aan het water te vinden. Omdat dit niet snel genoeg lukte parkeerden we de auto maar in de berm in de buurt en liepen naar het water. We visten met brood en hadden vaak beet (zoals het vroeger heette, tegenwoordig schijnt het "ik heb bij" te zijn in plaats van "ik heb beet") maar vingen niets. Daarom besloten we het over veertien dagen weer te gaan proberen maar dan met wormen. Nicole wil dan haar zwemspullen meenemen om, een eind verderop waar geen vissers zitten, te gaan zwemmen.

                        

                                           Aan de waterkant, Nicole, Ramona en Marcel

Nicole en Marcel, mijn dochtertje (11) en zoontje (7), zijn momenteel met hun moeder -mijn huidige ex – met vakantie naar Drente. Als vader belde ik halverwege de vakantie om te horen hoe ze het maken. Maar hun moeder neemt gewoon haar mobiel niet op en stuurt een kwartier later een sms-je dat ze in haar vakantie niet wil worden gestoord. Misschien moet ik ook maar eens niet gestoord willen worden als haar alimentatie moet worden overgemaakt.

Maar ja, niets nieuws onder de zon eigenlijk. Toen we nog getrouwd waren vond ze al dat de kinderen voor 80% van haar waren en dat is nu waarschijnlijk 100% geworden.

Als ik wat Euro’s in een sigarettenautomaat gooi en er komt een pakje sigaretten uit zijn die sigaretten toch ook niet van de automaat?

In het kader van "IJdelheid kent geen tijd" heb ik de kentekenplaten van mijn nieuwe auto laten pimpen met mijn domeinnaam:

                        

Afgelopen avond met Joram nog een keer naar Reuben Morgan geweest die we afgelopen zaterdag al zagen bij Calling All Nations. We troffen gelijk Bianca en Andre waar we zaterdag ook mee optrokken. Reuben tourt door Europa en speelt bijna elke dag in een ander land waaronder deze avond in Zelhem op de Betteld. Het openingsnummer was het fantastische Hear Our Praises.

                        

                                                     Reuben Morgan in Zelhem

Het was een feest van herkenning door de nummers die hij ook in Berlijn speelde zoals "Lord I give you my heart" waarvan je hier een filmpje ziet. Na afloop kocht ik zijn CD "World Through Your Eyes" waar een bonus CD bijzat met al zijn grote successen en een T-shirt van Sun Child Project, een organisatie van hulpbehoevende kinderen in Zuid-Afrika die Reuben ondersteunt. Met z’n vieren (drijfnat) besloten we naar afloop nog een biertje te gaan drinken en hoopvol zette ik mijn navigatie – in dit deel van Nederland waar zelfs KPN geen ontvangst meer heeft – met een gok op de "Dorpsstraat in Zelhem". We kwamen in Halle o.a.p. waar we op en terrasje een vaasje Glolsch dronken en daarna, met de gekochte CD op hoog volume, huiswaarts keerden. Vanavond speelt Reuben Morgan in Stuttgart, morgen en maandag in Zweden en dinsdag aan de Bodensee in Zuid-Duitsland. Gaan we nog een keer?

Soms praat je met iemand en constateer je al snel dat je het over iets totaal verschillends hebt. Maar dat dit laatste ook een hele tijd kan duren bleek mij zaterdagavond. Toen we om ca 22.30 uur in Berlijn in de auto stapten na Calling All Nations besloten we eerst even de stad uit te rijden en dan op de snelweg te tanken en nog anders te gaan eten en inslaan voor onderweg dan Bratwurst. Zo gezegd, zo gedaan. Martine besloot bij het tankstation in de auto te blijven om alvast even haar ogen dicht te doen en met Joram en Bart ging ik naar binnen. Na de diesel te hebben afgerekend liepen we naar een counter met voedsel, beheerd door een mevrouw die er duidelijk geen zin meer in had. Terwijl wij wat bestelden kwam er een Belgische schoonheid bij ons staan die mij vroeg of ik voor haar wilde bestellen omdat ze geen Duits sprak. Natuurlijk was dit geen probleem. Doordat het allemaal niet zo snel ging met de Duitse mevrouw achter de balie raakten we aan de praat. De Belgische dame begon met “Was u ook naar de lofprijs?”. Verrast bevestigde ik dit en kregen we het uitgebreid over de fantastische muziek van de topartiesten, het voortreffelijke weer, de uitstekende sfeer etc. etc. Of ik wel vaker naar dit soort muziek ging wilde ze nog weten. “Ja zei ik, sinds ruim twee jaar, nadat ik een nieuwe vriendin heb leren kennen”. Omdat de bestelling niet opschoot mopperde ze wat waarop ik tegen haar zei: “Zij die geloven haasten niet”. Ze schoot in de lach en zei dat dit vast niet in de Bijbel stond waarop ik zei "zeker en vast, in Jesaja 28 vers 16". Niet dat ik de Bijbel uit mijn hoofd ken maar deze tekst citeer ik frequent. Na nog een poosje over ons bezoek aan Berlijn te hebben gepraat zei ze: “Maar vertel eens, hoe oud zeide gij eigenlijk?” Ik antwoordde “net 50”. Oh zei ze “mijn ouders zijn maar iets ouder, maar die houden helemaal niet van technomuziek, hoe komt het dat u daar op deze leeftijd wel van houdt en dat nog wel sinds pas twee jaar?” Op dat moment besefte ik dat ze in haar eerst zin geen "lofprijs" maar "loveparade" had gezegd. Tijdens een hartelijk afscheid vroeg ze nog even "hoe die Bijbeltekst ook weer precies luidde, omdat haar vriend haar zo vaak vroeg om eens een beetje op te schieten."

               

                        

                                                              © Andre Wirsig

In de nacht van vrijdag op zaterdag eerder dit weekend vertrok ik om 3.00 uur met Martine, evenals ik vrijwilliger voor World Vision, Joram die onlangs gelijk met mij werd gedoopt en Bart, een vriend van Joram, naar Berlijn voor het mega worship-event "Calling all nations". Terwijl de anderen in de auto probeerden een beetje te slapen reden we door de nacht oostwaarts en arriveerden om 7.30 uur op de grote parkeerplaats voor het Olympisch Stadion van Berlijn. Hier hadden zich al de nodige bezoekers verzameld voor de loveparade die ook deze dag in Berlijn werd gehouden. Er waren veel extravaganten die al de hele nacht op deze parkeerplaats veel alcohol en andere stimulerende middelen tot zich hadden genomen en nu hun housemusic scratchten. Nadat een plaat van hun was afgelopen startten wij in de auto op maximaal volume met vier deuren open You are Holy. De hanenkammen toonden respect en al spoedig zaten we bij hen aan de Bratwurst.

Om 8.30 uur meldden we ons bij World Vision Duitsland en na instructie deelden we van 9-11 uur aan alle circa 25.000 bezoekers die de ingangen passeerden flyers uit samen met de 8 World Vision Duitsland en 3 World Vision United Kingdom medewerkers.

Daarna zochten we een plaatsje in het stadion waar 6 dagen eerder de WK finale Italie-Frankrijk werd gespeeld. Als aftrap speelden wat minder bekende bands tot om 13.30 uur de uit Canada afkomstige Brian Doerksen het podium betrad en met zijn fantastische songs het hele stadion in beweging kreeg. Prachtig was zijn gemixte Duits/Engelstalige vertolking van zijn eigen "Come, Now is the time" waarvan je een deel in dit filmpje ziet. (Als het filmpje "stuitert" moet je hem eerst even helemaal laten "binnenlopen" in je mediaspeler en daarna je mediaspeler weer laten afspelen.)

Na een korte pauze (Bratwursten) startte om 14.00 uur deel 2 met – na een aantal nummers – een bijzondere gebeurtenis naar aanleiding van het zwarte deel van de geschiedenis van dit Olympisch Stadion dat door Hitler voor zijn propaganda-oorlog werd gebruikt. Land voor land werden alle buitenlanders gevraagd te gaan staan waarna alle Duitsers een vergevingsgebed uitspraken. Normaal heb ik niet zoveel met het feit dat Duitsers aanhoudend hun excuses moeten aanbieden voor hun oorlogen omdat we inmiddels twee generaties verder zijn en het ook een keer genoeg is, maar dit maakte bijzonder veel indruk op mij en iedereen. De sfeer in het stadion werd hierna ook duidelijk veel meer ontspannen en de wave werd spoedig langdurig ingezet.

                        

                                           Het entreekaartje voor Calling All Nations

Doordat we van Willem Diepeveen, de manager van Kees Kraayenoord, uit de catacomben van het stadion hadden doorgekregen dat Kees om 16.20 uur op podium 2 zou spelen hadden we inmiddels perfecte plaatsen recht voor dit podium ingenomen samen met Andre en Bianca, Nederlanders die we inmiddels hadden ontmoet. Toen we Erik Koudijs, de geluidsman van Kees, rond 16 uur voor onze ogen op dit podium 2 de piano voor Denise en microfoons voor Kees en Joke zagen klaarzetten begon de adrealine te stijgen. Onder Kees’ openingszin "We are from the Netherlands" vouwden we de grote Nederlandse vlag uit die Martine had meegenomen. Jammer genoeg mocht niet de hele band spelen, maar we kregen kippenvel en voelden ons trotse Hollanders bij Kees, Joke en Denise die eerst "The praises of the Lamb" speelden en na een "I adore you intermezzo" afsloten met "Hold on to you forever". De laatste artiest voor de tweede pauze was de Amerikaan David Ruis, de schrijver van "I will (give you all my) worship". Wat een gedreven man met fantastische muziek!

                        

                                           Joke, Kees en Denise (© Andre Jonker)                                                                                                Klik – als altijd – op de foto voor een vergroting

                        

                                             "Ich bin ein Berliner" ( © Andre Jonker) 

Om 17.30 uur begon de tweede pauze tot 18.00 uur en om goed voorbereid te zijn op de finale besloot ik tot 19.00 even te gaan slapen op een van de grasvelden naast het stadion. Ik droomde dat ik "Blessed be Your name" hierdoor miste, maar het bleek achteraf "Beautiful one" door een Duitse band te zijn wat ik de verte had gehoord. Ook jammer, maar "Blessed" zou onoverkomelijk zijn geweest. Na nog wat Bratwursten met ketch-up was ik vlak na zevenen terug in het stadion, net op tijd voor de Australische bijdrage van Reuben Morgan. "Lord I Give You My Heart" en "My Redeemer Lives" zijn van zijn hand en zongen we derhalve onder zijn bezielende begeleiding. De grote finale ging door met de Engelse top band Delirious? bekend van o.a. Majesty en als laatste artiest betrad Matt Redman het podium. En niet ten onrechte. Uit volle borst zongen 25.000 mensen met hem mee met Blessed be Your name dat hij zelf vlak na de terreuraanslagen in Amerika op 11 september 2001 schreef (maar door niemand beter wordt uitgevoerd dan door onze eigen Kees Kraayenoord) en How Great is Our God van Chris Tomlin. Al met al een dag om niet snel te vergeten. Tien uur lang zingen en aanbidding met de grootste worship artiesten ter aarde en de in het stadion voelbare Geest.

                        

                                                        Impressie in het stadion

Na bij de stand van World Vision Duitsland nog even afscheid te hebben genomen van de Duitse en Engelse medewerkers en wat souvenirs te hebben gekocht vertrokken we weer huiswaarts. Na nog wat laatste Bratworsten bij een tankstation stoven we naar huis waar we tegen 3.00 uur aankwamen, dus waren we precies 24 uur onderweg geweest. Martine ging nog met de auto door naar huis en Joram en Bart bleven bij mij slapen. Toen ik om 8.30 uur opstond om mijn kinderen op te halen waren de heren nog in diepe rust maar bij mijn thuiskomst aan het eind van de middag waren ze inmiddels vertrokken.

                        

Onlangs vroeg mijn 11 jarige dochter Nicole "Pappa, wil je een MP3-speler voor mij kopen, maar wel eentje waar veel liedjes op kunnen". Wat doe je dan als vader in 2006. Ik beloofde een mooie te zullen uitzoeken. In een folder van Dixons zag ik een mooie i-Pod dus ging ik naar de winkel en vroeg "wat is eigenlijk het verschil tussen een MP3-speler en een i-Pod". Het antwoord van de verkoper luidde "een i-Pod is gewoon een grote MP3-speler meneer, verder in het gewoon hetzelfde". Inmiddels weet ik beter. Ik kocht de i-Pod, die immers leek te voldoen aan de voorwaarde van Nicole dat er veel liedjes op moesten kunnen en bracht hem bij mijn dochter die -op onze omgangsregeling na- bij mijn huidige ex woont. Na anderhalve week niets te hebben gehoord dacht ik "eens effe bellen hoe het met de i-Pod gaat". "Hij doet het niet" hoorde ik van Nicole, "er hebben al een paar mensen het geprobeerd maar niemand krijgt er muziek uit". Ik zeg: "ik haal hem wel even op". Toen ze hem weer meegaf zei mijn dochtertje "pappa, waarom geef je me niet gewoon een MP3-speler waar ik om vroeg". Ik beging de achteraf historische fout door te zeggen: "Meisje, ik geef je een BMW terwijl je om een Nissan Micra vraagt". Thuis gekomen steek ik de i-POD in de USB-aansluiting van mijn laptop. Ik denk "plug en play" net als bij mijn memorystick, mijn digitale camera en mijn iPAQ met TomTom. Maar niets bleek minder waar. Wat een gezeik met allemaal Apple-geleuter waarbij je eerst een CD moet installeren met i-Tunes en Quick-time en wat niet al. Toen ik alles had bestudeerd en geinstalleerd inclusief gewenste liedjes kreeg ik de mededeling "uw i-Pod is bijgewerkt". Ik denk "hehe" maar hij deed helemaal niets. En als hij het wel had gedaan was het nog veel te omslachtig geweest, zeker voor een kind die gewoon met vriendinnetjes even leuke songs wil uitwisselen. Vanmorgen ben ik teruggegaan naar Dixons met de mededeling "de hele troep te komen terugbrengen om te ruilen voor een MP3-speler omdat ik een waardeloos advies heb gehad". Vervolgens een schitterende MP3-speler uitgezocht voor hetzelfde geld met als extra een FM-radio en ook 512 mB geheugen net als de i-Pod dus ook weg argument "een i-Pod is gewoon een grote MP3-speler meneer, verder in het gewoon hetzelfde". Thuis in enkele seconden de gewenste liedjes van de harde schijf naar de MP3-speler gesleept en het ding speelde feilloos. Kind dolgelukkig en dus de vader ook.

Nee, ik blijf Bill Gates eeuwig trouw. Toen ik bij Sara Lee Douwe Egberts werkte werd de meerwaarde van A-merken er al bij mij ingepompt. Soms koop ik in zwak moment weer inferieure merken echter. Apple kan voor mij zo in de container.

Vele duizenden jaren geleden begon er ook al een hoop ellende door een appel.

Veel zeezenderliefhebbers zijn ook verzamelaar en liefhebber van jingles. Je weet wel: die muziekjes tussen de platen en babbelende dj’s door die je o.a. vertellen naar welk station je luistert. Logisch want op de Nederlandse Radio werden jingles voor het eerst gebruikt in 1965 door de zeezender Radio Veronica nadat programmaleider Willem van Kooten alias Joost de Draaijer op studie-reis was geweest naar Amerika om te zien hoe aldaar commerciele radio werd gemaakt. Jingles komen dus uit Amerika en een van de grote jingle-producenten aldaar was PAMS.

In 1986 bracht het Engelse Alfasound van de op Radio Caroline en Radio Atlantis populair geworden Steve England (dat PAMS in Engeland vertegenwoordigde) een cassette uit met allerlei PAMS jingles die waren gebruikt op zgn. piratenstations waaronder zeezenders en (illegale) landzenders. Je kunt dat hier nog eens terughoren.

                                    

                                               De PAMS Pirates cassette uit 1986

Vanmiddag heb ik afscheid genomen van mijn Volkswagen Passat Variant, de leaseauto die ik op 21 juli 2000 ter beschikking kreeg van mijn toenmalige werkgever Samas-Groep NV. Bij mijn afscheid van Samas-Groep NV per 1 april 2005 nam mijn Albatros Beheer & Management BV de auto over van de leasemaatschappij voor Euro 9.000,=. Omdat de auto al maanden "service jetzt" riep bij het starten en ik voor 21 juli weer naar de APK keuring moest besloot ik de auto te verkopen en deze kosten daarmee niet meer te maken. Een bevriende autohandelaar realiseerde voor mij binnen een kwartier de verkoop tegen mijn vraagprijs van Euro 7.000,=.

Voorlopig ga ik rijden in een leasebak van mijn huidige werkgever fiNext BV, een VW Passat die ik vanmiddag meenam van de parkeerplaats waar hij onlangs door een vertrekkende collega was achtergelaten. Hij rijdt als een speer!

In ieder geval precies op tijd om komende zaterdag naar Berlijn heen en weer te suizen voor Calling All Nations in het Olympisch stadion waar afgelopen week de WK-finale plaatsvond.

                                    

                                           Volkswagen Passat 1.9TDI77 Sportline (Deepblack Parel)

Vanmorgen reden we naar Zierikzee. Na over wat gezellige grachtjes te zijn gelopen aten we wat op een terrasje. Er was een mooi grachtenpandje te koop en omdat de makelaar vlak bij was liep ik hier uit nieuwsgierigheid even langs. Vraagprijs toch nog Euro 650.000,= wat meer was dan ik verwachtte voor Zierikzee. Een hoop geld maar ik woon hier tien keer liever dan in een grachtenpand in 020.

                                    

                                                                        Pitoresk Zierikzee

Vanavond reden we naar Port Zelande, het park van Landal-concurrent Center Parcs. Onderweg een enorme drukte van mensen (60.000) die op weg waren naar "Concert at sea" met o.a. Blof. In restaurant "Le Bateau" at ik de lekkerste carpaccio van de vijf van deze week.