Author Archives: Albatrosstudio

Vandaag reisde ik met vriend Piet van de Beek van het succesvolle florerende Barneveldse vleeswarenbedrijf First Selection op zijn uitnodiging naar Keulen in Mofrika. We bezochten in de Koelnmesse de “Anuga, the most important trade fair for the world of food & beverages” Patrick, die op korte termijn vleesactiviteiten gaat ontplooien wachtte ons op en gedrieën trokken we op. Terwijl we bij een Belgisch vleeswarenbedrijf stonden te praten schoof minister Cees Veerman voorbij omgeven door media inclusief Tineke Verburg. Ik adviseerde Piet om naast de minister te gaan staan zodat ik een foto voor mijn web-log zou kunnen maken waarbij mijn bezoekers zich zouden afvragen wie ook weer die man naast Piet van de Beek toch was? Maar na enige aarzeling won Piet’s bescheidenheid het van zijn ego. Vervolgens bezochten we het Spaanse Tello waarvan Piet veel importeert. Rond een uur of vier vetrokken we weer naar Barneveld waar we nog even ter afsluiting dineerden in een locale gelegenheid.

Minister Veerman schuift voorbij Piet overlegt met mw Prado Flores van het Spaanse Tello

Vanmorgen vierden wij in de kerk het Israëlische Loofhuttenfeest als afsluiting van een weekend met dit thema. In de kerk was een loofhut gemaakt waar een groot deel van de kerkgangers onder zat. De Israëlieten herdenken met dit feest enerzijds de primitieve omstandigheden waarin zij veertig jaar door de woestijn trokken en vieren anderzijds het feit dat de oogst weer binnen is. We leerden en zongen een aantal Hebreeuwse liederen en de voorganger sprak over (klik op de link) Johannes 7 “Jezus op het Loofhuttenfeest” Toen de voorganger even alle feestdagen samenvatte voegde mijn zoontje Marcel (6) daar tot hilariteit van de mensen in onze omgeving het Sinterklaasfeest aan toe. “Ja toch pap?” Na de dienst werd de kerkzaal snel verbouwd en dronken we koffie in de loofhut terwijl een aantal mensen al het meegebrachte fruit in bakjes deed om ’s middags door kinderen te laten bezorgen in een bejaardenhuis in de buurt.

Zaterdag heb ik afscheid genomen van mijn schilder. Vijf weken lang schilderde hij vijf dagen per week – één dag per week ging hij zeevissen – de hele buitenboel. We hadden schitterend weer. Kon niet beter. De enige dag dat het iets regende zetten we alle garagedeuren in de garage zodat zonder oponthoud kon worden doorgegaan. We vonden het eigenlijk alle twee jammer dat het de laatste dag was want je bouwt toch een band op als je dag in dag uit samen overlegt en drinkt en eet. Bovendien kenden we elkaar al van de cursus “verder na een echtscheiding” die we begin 2004 deden bij het maatschappelijk werk in Veenendaal.

De laatste loodjes

Afgelopen avond ging ik op uitnodiging van mijn vriend Robbert naar een concert van Melanie in de Hofnar in Valkenswaard. Melanie startte haar carrière als onbekende artiest voor ca 500.000 mensen op het legendarische Woodstockfestival en had in het bijzonder eind 1969 en in 1970 veel succes op het Buddah-label. Na een Brabants half uurtje wachten betrad Melanie met haar zoon Bo het podium. Na een kwartiertje met gevarieerde nummers waaronder Beautiful People vroeg ze ons wat we wilden horen. Uit de door elkaar geroepen nummers koos ze dan een song uit haar repertoire. Na een uurtje samen te hebben gespeeld vertolkte Bo wat eigen nummers en ontpopte zich als gitaarvirtuoos. Tussendoor kregen we in ADHD tempo wat nauwelijks verstaanbare informatie waarbij zijn moeder hem aan het begin al tot kalmte maande. Na de pauze, waarin ik snel mijn camera uit de auto haalde, zat de stemming er gelijk goed in met Ruby Tuesday. Om circa 23.30 werd het concert besloten met de toegift Lay Down Lay Down. Melanie was nog prima bij stem en de muziek ging er bij de cirva 400 oudere jongeren goed in.

Melanie en Bo The afterparty

Ondanks het fraaie nazomerweer doet de herfst voelbaar en zichtbaar zijn intrede. Ook in mijn tuin, en niet alleen door de schilder.

Twee weken geleden nog groen, vorige week wijfelend maar nu in de prachtige kleuren van dit seizoen

Om 8.15 uur vertrok ik hedenmorgen met mijn vader (77) uit Ermelo naar Ossenzijl of all places ergens ten westen van Steenwijk. De blauwe Passat en TomTom zorgden ervoor dat we om 9.15 uur bij Nationaal Park de Weerribben op de parkeerplaats landden. Mijn vader had uit de mogelijke wandelingen er één van 12 kilometer geselecteerd om samen te gaan lopen. Na een kilometer of zeven en diverse aanvaringen met de routebeschrijving besloten we maar op eigen gevoel en verstand verder te lopen. Na enige tijd kwamen we bij een genummerde ANWB-paddestoel die ook op onze routebeschrijving voorkwam en concludeerden we dat we al vanaf de eerste seconde met de verkeerde route bezig waren en vervolgden de geplande route waardoor het totaal op 17 kilometer zou uitkomen. Onderweg dronken we de meegenomen koffie en aten onze broodjes en in Hotel-restaurant de Rietlanden in Kalenberg dronken we om 12.30 uur een biertje, om vervolgens om ca 14 uur weer bij de auto terug te keren. De Weerribben is een schitterend gebied van water en rietvelden in West Overijssel waar de tijd zeker 50 jaar lijkt te hebben stilgestaan. Het landschap wordt afgewisseld met kleine dorpjes met schitterende huizen die veelal alleen over water zijn te bereiken. De streek is zeer bekend om zijn kano-mogelijkheden.

De Weerribben

Toen ik vanmorgen na het klaaroveren op de school van mijn kinderen de klaar-overspullen terug bracht voor de volgende verkeersouder schoot mijn dochtertje Nicole mij op het schoolplein aan om te vragen of ik het schoolkorfbaltournooi van vanavond en morgenavond niet zou vergeten. Gelukkig maar, want ondanks het feit dat ze het weken geleden al had gezegd realiseerde ik me niet dat het al weer zo snel 4 oktober is. Toen ik om 18 uur kwam bleek ze zelf pas om 19.15 uur haar eerste wedstrijd te hoeven spelen dus ging ik eerst even naar de wedstrijden van groep 5 en 6 kijken. Er werd op 8 velden gespeeld door leerlingen van groep 5 t/m 8 van alle basisscholen. De eerste wedstrijd werd een 1-0 overwinning en de tweede met 1-0 verloren. Dus blijven de wedstrijden van morgenavond spannend. Na het wisselen van aanvals- en verdedigingsvak van de eerste wedstrijd gooide een medespeelster de bal naar Nicole die van een enorme afstand een weergaloze treffer maakte. Helaas zei de scheidsrechter dat hij nog niet voor het begin had gefloten. Achteraf de mooiste treffer van het tournooi!

Nicole in een verdedigende aktie Volop in actie

Tot halverwege dit jaar bestond het begin van de zondagavond al jarenlang steevast uit Studio Sport kijken vanaf 19h. Maar sinds de rechten voor de Eredivisie zijn verworven door Talpa kijk ik nog slechts bij hoge uitzondering. Het enige verschil is dat ik op de afstandsbediening op 24 moet drukken in plaats van op 2 maar zoals mijn zoontje Marcel vaak zegt: “Ik durf het wel maar ik doe het niet”. Ik vind Talpa enorme Anorexia TV oftewel “vreten om te kotsen”.

Aan het eind van de avond kijk ik even naar Studio Voetbal met Jack van Gelder en Hugo Borst en dan ben ik weer helemaal bij. Het begin van deze zondagavond bladerde ik door stapels oude foto’s. Altijd lachen. Hieronder een klassefoto uit waarschijnlijk 1969 toen ik in 2 HAVO zat op het Christelijk College Nassau Veluwe (CCNV) in Harderwijk.

Ik ben op bezoek bij mijn broer Henk in Zuid-Scharwoude. Vanmorgen ben ik naar Noord-Holland vertrokken en na veel file kwam ik bij vriend Harry Swinkels en zijn vrouw Hannie. Met Harry deed ik in de tachtiger en begin negentiger jaren honderden valutazaken omdat hij de dollars die hij ontving uit zijn exporten voor Wessanen Meel bij onze hoofdkantoorafdeling (Treasury) moest afdekken. Harry was nooit vies van flinke speculatie. Maar deed ook nooit moeilijk als hij een paar ton verloor. Een echte handelsman. We lunchten met z’n drieen bij Merlet in Schoorl en gingen daarna even naar de vrij woeste Noordzee bij Camperduin voor de cappuccino. Om circa 16h namen we afscheid en vertrok ik naar mijn broer Henk in Zuid-Scharwoude. Met dochter Thalien gourmetten we met op de achtergrond de 4 UEFA-cup wedstrijden van de Nederlandse deelnemens. Ik blijf hier slapen en ga morgen naar Bob en Ank van Vuurden in Venhuizen, oostelijk van hier aan het IJsselmeer. Bob was mijn contactpersoon bij diverse banken waar hij werkte op de valuta-arbitrage afdeling. Met hem deed ik derhalve de externe valutazaken voor de bedrijven waarvoor ik werkte. Deze zaken resulteerden uit de bovengenoemde zaken van Harry en al zijn collega’s van andere dochtermaatschappijen. Morgenmiddag rijd ik terug naar de Veluwe om Nicole in de manage te zien paardrijden.

Het strand bij Camperduin

Psychiatrische Hotline