Na maandag Nathalie te hebben uitgezwaaid voor haar vakantie met Marita naar Kroatië verzamelden we zelf de laatste spullen om daarna om 15.00 uur te vertrekken naar de Drome in Frankrijk. In Pont de Moulon, tussen Metz en Nancy, overnachtten we in een hotelletje. Dinsdag reden we verder naar Die in de Drome en kozen na wat rondkijken voor 2** camping Riou-Merle net buiten Die waar we inclusief elektriciteit voor Euro 17 all-in per nacht verblijven. Heerlijk rustig zonder kantine, geen animatieprogramma, geen campingwinkel maar, zo besparen we wel flink voor heerlijke Franse wijnen des avonds. Op de camping richtten we ons in en hadden woensdag gelijk schitterend weer zodat we hele dag afwisselend in zon en schaduw zaten. Tegenwoordig kun je in Frankrijk de Telegraaf van dezelfde dag kopen, een ware vooruitgang met het verleden. Donderdagmorgen toen we wakker werden regende het een beetje zodat we besloten eerst de scheerlijnen – die we nog hadden gelaten voor wat ze waren – vast te zetten. Om 12.00 uur besloten we een wandeling te gaan maken die uiteindelijk vijf uur zou gaan duren over de Pas de Brėt en via Sagatte terug. De laatste anderhalf uur stortregende het af – en werd het bergpad daardoor heel slecht begaanbaar – zodat we drijfnat op de camping terugkwamen. We besloten lekker uit eten te gaan in Die en dronken bij de gerechten een voortreffelijke witte wijn uit de regio, een Clos de Diois. Tijdens het hoofdgerecht begon het weer te storten van de regen en verhuisden we uit de tuin van het restaurant naar binnen. Vrijdag was het opnieuw fantastisch weer. Stijf van de wandeling bleven we in de buurt van de camping. In Die waren op straat exposities van kunstenaars waar we langs liepen en we checkten onze mail in het internetcafé. Dit weblogje maak ik inmiddels op de camping vast offline omdat je in het internetcafé ook je eigen laptop kunt aansluiten.

                                                       Installeren op de camping 

                                                   De eerste maaltijd wordt bereid 

                                                   Op de top na een lange wandeling 

                                                         Uitzicht op de vallei 

Na het afronden van het – in etappes – behangen van de kamer van Nathalie woensdag gingen Wilma en ik naar het Cobramuseum in Amstelveen. Er was naast algemeen Cobra-werk een expositie van Corneille die ons niet erg aansprak, maar heel leuk was de tijdelijke expositie over "De Kunst van het Verleiden" waarin werd uitgelegd hoe reclamemakers ons verleiden tot het kopen van de door hen aangeprezen produkten. Er werd geconcludeerd dat reclames met humor het meest effectief blijken te zijn, zoals "Even Apeldoorn Bellen" en "Foutje, bedankt". Effectiever dus dan reclames met "lekkere wijven" om het even plat te verwoorden. Er waren opvallend veel (geestige) Volkswagenreclames zoals "Wie Anders?".

Donderdag reden we naar ons vakantiehuis in Barneveld omdat ik met Marcel ging vissen op een stek in de polder waar ik zelf in de jaren 70 ook regelmatig viste. Om 16.00 uur haalde ik Marcel op en een klein uurtje later lagen de dobbers in het water. Na enige tijd begon het iets te regenen maar later hoosde het. Marcel ving vier voorns en ik twee, we visten met maden. Nadat we wilden verhuizen naar onder een brug bleek daar geen ruimte om te vissen en besloten we te stoppen. Toen we de visspullen weer hadden ingepakt echter werd het het mooiste weer van de wereld en besloten we op een andere plek in de buurt nog even ons geluk te beproeven met brood, want de overgebleven maden zwommen inmiddels in het water. Na een half uurtje hadden we er genoeg van en vertrokken naar McDonalds op strand Horst waar we om ca 21.00 uur aankwamen.  Na het onvermijdelijke Happy Meal vertrokken we weer huiswaarts en kwam nadat ik Marcel had thuisgebracht ook een einde aan Wilma haar vrije avond.

                                                         Toen het nog droog was 

                                                           Aan de haak geslagen! 

                                                       De afsluiting bij McDonalds 

Zoals ik op 22 oktober 2006 hier al schreef werd ik destijds uitgenodigd om op 4 december 2006 bij de rechtbank Arnhem te verschijnen nadat ik een dagvaarding uitbracht tegen een advocaat die mij in 2002 een verkeerd financieel advies gaf en vervolgens probeerde een serieuze discussie met mij over deze kwestie te ontwijken. Nadat de rechtbank in een tussenvonnis al had bepaald dat de vraag of de advocaat destijds een beroepsfout had gemaakt volmondig met "ja" kon worden beantwoord begon nog wat touwtrekken over de exacte hoogte van de schade. Omdat ik er een hekel aan heb als advocaten onderling – op mijn kosten – over mijn zaken discussieeren heb ik hier snel een stokje voor gestoken door de tegenpartij de instructie te geven alleen met mij te communiceren en niet met mijn advocaat. Deze week viel het eindvonnis in mijn brievenbus en oordeelde de rechtbank dat ik een fikse schadeclaim kan incasseren. Inmiddels heeft mijn advocaat de tegenpartij gesommeerd voor 1 augustus te betalen omdat anders "zonder nadere aankondiging via een gerechtsdeurwaarder incassomaatregelen zullen worden getroffen". Regelmatig kijk ik dus op mijn electronisch bankieren of mijn debetstand inmiddels is weggewerkt. Want het zal toch niet zover komen zijn dat ik volgende week mijn vakantie moet uitstellen om voor deze website een foto te maken van de beslaglegging op de auto van de directeur van Van Veen advocaten Mr. T.J. van V. te E?

Sinds gisteren heeft Wilma vakantie van het orthopedagogisch expertiseburo waar ze (hard) werkt en we zijn gelijk alleen thuis want Nathalie is met Livingstone op werkvakantie naar Roemenie en Ronald en Danielle zijn naar mijn Mobile Home bij Granada. Alvorens zelf op vakantie te gaan maken we dus gelijk maar van de gelegenheid gebruik om Nathalie haar kamer te behangen onder het genot van oldies CD’s uit Wilma haar collectie met prachtige flowerpower-tijd nummers zoals deze.

                                                       De eerste banen zitten er op! 

Vanmorgen heb ik voor het laatst "ge-klaar-overd" op de school van mijn kinderen, de Koningin Julianaschool. In het schooljaar 2003-2004 toen Marcel nog in groep 1 zat ben ik hiermee begonnen en sindsdien heb elke dinsdagmorgen voor schooltijd vele kinderen en hun ouders helpen oversteken (en automobilsten die erg chagarijnig keken omdat ze moesten stoppen extra lang laten wachten). Maar aan alles komt een eind – in dit geval door mijn verhuizing naar Nieuwerkerk – maar anderzijds vind ik dat een ander nu weer eens aan de beurt is. Deze laatste keer kwam Marcel nog even bij mij oversteken en mw. Klomp, de verkeersouder die mij even kwam bedanken voor de afgelopen jaren, maakte daarvan onderstaande foto.

                                                                    Vader en Zoon

In het voorjaar van 1999 ging mijn dochtertje Nicole op 4-jarige leeftijd voor het eerst naar groep 1 van de Koningin Julianaschool en vandaag nam zij op 12-jarige leeftijd afscheid van groep 8. Time flies. Om 19.00 uur was ik uitgenodigd voor de musical voorafgegaan door een officieel gedeelte. De kids kregen van school een Bijbel, een herinnering aan de school en een blad met foto’s van alle kinderen van groep 8b. De musical ging over het wel en wee op de kleine luchthaven "Ons Vliegveld" die onderzocht of ze moesten fuseren met een grotere luchthaven, hetgeen uiteindelijk niet gebeurde toen een grote zakenman die er de dag van zijn leven had gehad beloofde voortaan altijd via deze luchthaven te vliegen en al zijn vrienden zou vragen dit ook te doen. Je ziet een liedje in dit filmpje.

                                       De musical met links Nicole, alias mechanicien Merel

                                                     De mechaniciens aan het werk 

Afgelopen avond gingen Wilma en ik in Utrecht naar het feest van mijn broer Henk die afgelopen donderdag 50 jaar is geworden. Henk wilde geen feest geven voor dit heugelijke feit, maar zijn vriendin Sophia had Henk en zichzelf een fake-uitnodiging gestuurd van een collega van haar die zogenaamd zijn 26-jarig huwelijksfeest vierde in een zaaltje toevallig tegenover haar huis. Normaal is Henk redelijk bijdehand maar dit had hij – tot veler verbazing – totaal niet door. Op de golfbaan had hij ’s middags tegen zijn golfmaatjes nog zijn afschuw uitgesproken over het feit dat hij ’s avonds naar een feest moest "in een aftandse tent dus wat nooit veel kon voorstellen of kosten". Het werd desalniettemin een gezellige avond met veel karaokegeweld. Leuk was ook dat Henk’s dochter Tjarda met haar vriend uit Wenen was gekomen om het feest mee te vieren. Na onze vertolking van "Het is een Nacht" van Guus Meeuwis verlieten we rond middernacht het door Henk als aftands betiteld pand.

                                          Mijn vijf broers op onze bruiloft, links Henk 

Vanavond gingen Wilma en ik – voor World Vision – met Greetje, een vriendin van Wilma naar de Embrace Tour van Kees Kraayenoord in Noordwijkerhout. Tot mijn verbazing was dat vanuit Nieuwerkerk aan den IJssel even ver als naar Barneveld. Het werd een fantastisch concert met als toegift dit keer niet "God of the moon and stars" maar "Looft looft nu aller Heren Heer" het lied dat Wilma en ik voor ons de laatste keer door Kees gespeeld hoorden tijdens de inzegening van ons huwelijk en derhalve voor ons ontroerend.

                                                                    12 mei 2007         

Vandaag kreeg ik een filmpje waarop Nathalie samen met Kees Kraayenoord op onze bruiloft "How Great is Our God" zingt.

En nu ook op Youtube

                                     Wie is toch die man die naast Nathalie de Wit staat? 

Gisteravond ging ik met Robbert van der Kruk – vriend sinds meer dan 35 jaar – naar een concert van Riders On The Storm, een in 2002 weer opgestartte voortzetting van the Doors, maar niet nadat ik eerst was uitgenodigd voor de maaltijd bij de Krukkies. We wisselden van gedachten over het feit dat alle kinderen tegenwoordig "gelabelled" schijnen te moeten worden. Een van de kinderen van Robbert en Els was net op een feestje geweest waar inmiddels alle kinderen een diagnose hadden in de sfeer van gedragsstoornissen. Een moeder van een van de kinderen had de diagnose "aan autisme verwante stoornis" van haar kind laten veranderen in het geld opleverende "Syndroom van Asperger" zodat het kind een budget kreeg waarvan men een trampoline in de tuin had gekocht. Ik vertelde dat ik zondagmiddag met Wilma, Nicole en Nathalie was wezen tennissen op een tennisbaan in het bos en Nicole bij de kraan op de tennisbaan vroeg "kun je dit water echt drinken zonder te ziek te worden pappa?" waarop ik antwoordde: "Ja hoor, ik drink het elke week na tennisles en word nooit ziek, ik heb alleen wat gedragsstoornissen". Wilma – die vanuit haar werk dagelijks met dit soort diagnosestellingen voor kinderen te maken heeft – en ik hadden het er onlangs nog over dat je als je niets mankeert je een soort Ubermensch dreigt te worden.

Het concert was prima. Twee oude leden van de Doors, Robby Krieger (61) en Ray Manzarek (68)speelden aangevuld met drie nieuwelingen de oude krakers van weleer veelal aangevuld met eigen variaties want in zeker drie nummers hoorden we dat George Bush niet deugt en dat wist Jim Morrison natuurlijk nog niet eind jaren 60. Op dit filmpje zie je het begin van de vertolking van het gelijknamige nummer van de naam van de groep.

                                                                The Doors