Monthly Archives: augustus 2005

In verband met het feit dat de zeezenders vandaag exact 31 jaar geleden het zwijgen werd opgelegd zond Laser Radio in Zeewolde vandaag een herdenkingsprogramma uit dat niet alleen via internet maar ook via een aantal middengolfzenders was te beluisteren. Vanmiddag ging ik even op bezoek in de Laser studio en ontmoette naast mijn vriend Juul Geleick -oud Veronica technicus-, de andere Veronica coryfeeën die een kijkje kwamen nemen cq een deel van het programma voor hun rekening namen. Onder de technische begeleiding van Juul en Ad Bouman waren dat onder andere Eddie Becker, Bart van Leeuwen en Jan van Veen. Ook oud Veronica directeur Bull Verweij (96) was aanwezig en werd nog geinterviewd door SBS6 Shownieuws.

Ad Bouman en Juul Geleick

Bart van Leeuwen

Los Piratos anno 2005

Jan van Veen, die meesterlijk intro’s van platen volpraat

De 31e augustus doet velen herinneren aan de tragische dood van Lady Di in 1997 in Parijs maar voor de ware zeezenderliefhebber is 31 augustus ook de “sterfdag” van de zeezenders voor de Nederlandse kust. Na goedkeuring door het parlement ondertekende de Nederlandse overheid het Verdrag van Straatsburg waardoor medewerking aan zeezenders illegaal werd met als gevolg dat Radio Atlantis, Radio Noordzee en -de bekendste- Radio Veronica hun uitzendingen op 31 augustus 1974 staakten. Klik op de afbeelding hieronder en hoor het dramatische Veronica afscheid rond 18.00 uur.

© Juul Geleick – Stichting NorderneyRob Out (+), drijvende kracht achter Radio Veronica Studio a/b van het zendschip Norderney © Douwe Dijkstra

Vanavond nog ff lekker wezen zingen op Camping Het Beloofde Land in Voorthuizen, de laatste keer dit zomerseizoen. Doordat de vakanties bijna voorbij zijn was de opkomst wat minder (in het hoogseizoen zijn er zeker 300 mensen) maar de betrokkenheid was er niet minder om. Gerlof en de crew hartelijk bedankt. En tot de herfstvakantie. Klik -zoals altijd- op de foto voor een vergroting.

De enthousiaste muziekanten

Vanmiddag kon een zwempartijtje met mijn kinderen door omstandigheden niet doorgaan en na enig googlen besloot ik met ze naar kinderboerderij De Vosheuvel in Amersfoort te gaan. Marcel had zijn boot meegenomen die we met succes in de vijver lieten varen. Hij vroeg mij een foto te maken maar die moest dan wel op mijn website zei hij gelijk. We hadden fantastisch weer en voor de komende dagen ziet het er ook perfect uit.

Nicole, Marcel en (harts-)vriendinnetje Femke

Om ca 18.30 vanavond parkeerde ik mijn auto bij het Ter Pelkwijkpark in Zwolle. Mijn oude Ermeloose (!) buurjongen (van 1984 tot 1991) Wytse Walinga had mij uitgenodigd voor de receptie en kerkdienst van zijn huwelijksfeest met Margit Ulehake in de Plantagekerk van de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt. Op tafel bij de receptie lag een collage over Wytse’s leven met nog een tekening van toen hij klein was waar hij en ik op staan te vissen aan het Veluwemeer. Hij had er zelf ook bijgekrabbeld “vissen met de burman”. En zo heet ik nu nog steeds voor de hele familie Walinga, alleen met een “u” extra. Een Geuzennaam. Het was altijd gezellig toen we in de vorige eeuw naast de familie Walinga woonden. Vijf positieve kinderen, geinspireerd door oprechte ouders. Leuk om nu weer mee te praten en te horen hoe iedereen goed terecht is gekomen.

Om half acht begon de kerkdienst en op de liturgie zocht ik de naam van de voorganger, die er niet op bleek te staan. Tot mijn verrassing was het de vader van de bruid. Een fijne dienst met als trouwtekst Psalm 138 vers 8 en als aftrap het schitterende Opwekkingslied 488. Na de dienst even oma naar huis gebracht in Ermelo en vervolgens terug naar Barneveld.

Deze woensdag heb ik besteed aan een plezant uitstapje naar Antwerpen waar ik voor de lunch was uitgenodigd door Michel Moorkens, die onder de naam Maurice Bokkebroek in de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw furore maakte als technicus van Radio Mi Amigo. Nadat Radio Veronica, Radio Noordzee en Radio Atlantis op 31 augustus 1974 hun uitzendingen vanaf schepen op de Noordzee (noodgedwongen door overheidsmaatregelen) staakten ging Radio Mi Amigo door en verhuisde haar studio’s naar Playa de Aro aan de Spaanse Costa Brava waar eigenaar Sylvain Tack al een buitenhuis had boven op de berg Mas Nou. In maart 1975 bouwde Maurice de eerste studio’s in een gehuurd pand op de berg en op 4 augustus 1975 bracht ik hem, reizend door Europa met een interrailkaart, samen met een vriend voor het eerst een bezoek.

Maurice in de studio op de Mas Nou in 1975

In het voorjaar van 1976 verhuisden de studio’s van de berg naar het dorp Playa de Aro en werden een waar bedevaartsoord voor Vlaamse en Nederlandse vakantiegangers. In juni 1977 bezocht ik deze studio’s samen met een Duitse vriend waarmee ik zeezenderopnames ruilde. We waren 14 dagen Playa en veelvuldig in de studio’s te vinden.

Maurice in de studio in Playa de Aro in 1977

Op 20 oktober 1978 staakte radio Mi Amigo haar uitzendingen vanaf het zendschip MV Mi Amigo. In mei 1982 bezocht ik na een vakantie in Zuid-Frankrijk Maurice en zijn vrouw Nouchke opnieuw in Playa de Aro. De studio’s waren reeds lang verdwenen maar we hadden een gezellig weekend. In 2000 hebben we elkaar nog een keer in Antwerpen ontmoet en daar troffen we elkaar nu dus opnieuw. Onder het genot van onbeperkt mosselen (Maurice) en onbeperkt Spareribs (me) wisselden we van 13 tot 17.30h veel wetenswaardigheden uit van zowel de Mi Amigo periode als recentere ontwikkelingen. Ter wille van de spijsvertering wandelde ik vervolgens nog even door de Antwerpse binnenstad waar ik in 1992 werkte en gedeeltelijk woonde. Op de terugreis luisterde ik verder naar de uitstekende uit acht delen bestaande documentaire die Radio Magdalena in 1999 uitzond over de geschiedenis van Radio Mi Amigo.

Een foto van vandaag. Helaas lukte het de BELGISCHE ober niet, ondanks duidelijke instructies onzerzijds, om in zeven pogingen een goede foto te maken. Gelukkig hebben diverse photoshoppers mij inmiddels een verbeterde versie gestuurd waarvoor dank

Zondag kreeg ik van een kennis die regelmatig mijn weblog leest een artikel dat hij scheurde uit de Elsevier van 20 augustus 2005, dus deze week. Onder de titel “verbrijzelde kaken” schrijft journaliste Rentsje de Gruyter: “Steeds meer mensen hebben een weblog. Maar ze moeten oppassen met schrijven over hun werk. Zo’n vier jaar geleden ontdekte Nederland het webloggen: het bijhouden van een dagboek (logboek) op internet. Inmiddels dringt het besef door dat je moet oppassen met al te persoonlijke ontboezemingen op een weblog. Dat leidt vaak tot problemen met de baas”. Afgelopen maart viel het eerste ontslag vanwege een weblog. Automatiseerder Centric ontsloeg op staande voet ene Patrick, nadat die in detail op zijn log had beschreven hoe hij -in zijn verbeelding- drie collega’s mishandelde. Patrick beschrijft grafisch hoe hij kaken en strottenhoofden verbrijzelt en ruggengraten breekt. Eén collega vermoordt hij zelfs. Onacceptabel en zeer bedreigend voor de betrokkenen, vond Centric. Mieke Kreunen, een consultant die zelf een weblog bijhoudt ( http://www.miwian.nl ) stelde inmiddels een vragenlijst op waarin bloggers om hun ervaringen wordt gevraagd. Ze wil ondermeer weten of ze onder hun eigen naam schrijven, of collega’s en baas op de hoogte zijn van het weblog, en of ze over hun werk schrijven. Zelf vindt ze schrijven over haar werk niet verstandig. Eigen aan het medium internet is dat mensen op de loop gaan met je verhalen. Vaak zonder dat je het zelf doorhebt. Komend najaar worden de resultaten van de enquête in de vorm van een afstudeerscriptie gepresenteerd.

Gelukkig kreeg ik van mijn vriend Robbert inmiddels een keurmerk.

Eerder deze week zorgde de postbestelling voor een zware plof op mijn deurmat. Tussen de Rabobevestigingen van mijn afgesloten call- en puttransakties zat een bruin zwaar pakje met als inhoud onmiskenbaar een boek. Toen ik de verpakking eraf scheurde bleek de inhoud een tweedehands boek van Benoîte Groult met als titel “Zout op mijn huid” te zijn. Er zat een correspondentiekaart in met de tekst: “Beste Douwe, Moge dit boek een uitzondering op de regels zijn, groet Jeanne”. Nu ken ik helemaal geen Jeanne, maar de afzender kent mij wel want die schreef zijn zin natuurlijk niet voor niets, maar verwees daarmee naar het feit dat ik nooit boeken lees. Nieuwsgierig bestudeerde ik de verpakking en concludeerde dat het boek op 15 augustus was verstuurd vanaf postkantoor PK 072922. Tijdens mijn fietstocht door het dorp informeerde ik de volgende dag op het locale postkantoor naar waar dit pakje was gepost. Echter, men wist alleen het eigen PK nummer en gaf mij twee telefoonnummers mee van TPG. Op het eerste Groningse nummer werd ik niets wijzer, maar op het tweede nummer van één of andere interne TPG helpdesk in Utrecht trof ik een aardige mevrouw Schot die het ook wel interessant vond en beloofde deze week terug te bellen. En zo hoorde ik vanmorgen dat het boek is gepost op het postkantoor aan de Mierloseweg in Helmond op 15 augustus om 14.36 uur.

Achterop het boek staat: Zout op mijn huid is de roman over een liefde die niet slijt of gedoemd is ten onder te gaan aan dagelijkse beperkingen. Zíj is een intellectuele Parisienne, híj een Bretonse zeeman, en hoewel hun verschillende levensstijlen hen tot vreemden hadden moeten maken, leidt hun ontmoeting tot een verhouding die levenslang zal duren. De vrijheid van de onafhankelijke vrouw blijft voorop staan en Groult draait tevens de rollen om: de vrouw praat, denkt en beslist terwijl de man zich laat leiden door haar initiatieven. Door te schrijven over gelukkige sex brengt Groult de lezer in de war. Ze heeft het militante feminisme ver achter zich gelaten.

Nou Jeanne, wie je ook mag zijn: bedankt. Ik beloof niets maar wie weet word ik nog eens net zo nieuwsgierig naar de inhoud van het boek als naar jou als afzender.

Vanmiddag moest ik naar de Rabobank in Voorthuizen om een handtekening te zetten en zag een gezellig terrasje in de buurt van de bank dat me wel iets leek voor vanavond, ondanks de voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland. Een extra argument om niet naar een Barnevelds terras te gaan was de start vanavond van het Barneveldse Ballonnenfiesta, met duizenden bezoekers die ongetwijfeld daarna voor een gedeelte de locale horeca zouden bestormen. Dus nestelden mijn vriendin Wilma en ik ons rond 20.30 uur op het terras van Restaurant De Bunckman in Voorthuizen. Zowel mijn als andere mobiele telefoons piepten regelmatig bij doelpunten in Rotterdam. De 2-0 voorsprong van Nederland verhoogde aan vele tafeltjes de feestvreugde. Na een lekkere cappuccino en een maltbiertje tegen de dorst hielp ik Wilma om de volle fles die zij bij de bestelling van een glas witte wijn kreeg (“‘U mag zelf inschenken en betaalt gewoon per glas”) te ledigen. We evalueerden onze relatie en bespraken andere zaken van gemeenschappelijke interesse. Op de terugweg draaiden we in de auto nog een schitterend nummer (luister maar mee) van Marcel en Lydia Zimmer uit mijn geboorteplaats Ermelo. Al met al een heerlijke avond.

Vroeger, (tot eind 1991) had je op zondag op de KRO het programma Het Weeshuis van de Hits met aan het eind Morrison. Kent u het nog?

Luister hier naar Morrison