Monthly Archives: juni 2005

Ik ben weer terug op aarde. Vrijdagmorgen startte mijn Cursus van Landmark Education die vr/za/zo doorging van 9h-24h in het WTC in Rotterdam. In alle pauzes kregen we (ca 95 deelnemers) opdrachten, ook ’s avonds om 24 uur, om uit te voeren voor ’s morgens 9h. Maandag en dinsdag waren eveneens opdracht- maar ook bezinkdagen (thuis) en dinsdagavond was de afsluiting. Ik ging er heen op advies van een vriend – Robbert van der Kruk – en dacht de bevestiging te krijgen dat het niets voor mij was omdat ik zoiets niet nodig had. Maar niets bleek minder waar. Vijf dagen van “we zitten in een rollercoaster”, “alles is ijdelheid”, “rackets”, “strong suits”, “everthing is possible if you create it”, “break-outs” en veel te veel te persoonlijke dingen om op een website te zetten. De hele cursus is in het Engels maar alle oefeningen doe je in het Nederlands met steeds wisselende deelnemers. Ik vond het geweldig en ik kijk uit naar de Advanced Course in het eerste weekend van augustus. Want het is wel Amerikaans, als je in the rollercoaster zit kun je er niet uit maar dat wil je ook niet.

http://www.landmarkeducation.nl/“life is empty and meaningless”“de mens is cynisch en berustend”En dit was onze coach Ria Bauhofer die drie dagen lang van vroeg tot laat ons instrueerde, afbrandde (“je begrijpt er echt helemaal niets van, ik zeg het wel anders”), bemoedigde (“ja ga maar huilen,lekker in je slachtofferrol, dan krijgen we zo medelijden”), bestrafte (“het gaat zo niet goed met onze opdrachten”), prees (“goedzo, eindelijk ga je eens niet het onderwerp van ons gesprek veranderen”) en zo kan ik wel doorgaan. En ’s avonds om 24h kregen we een stel opdrachten die de volgende morgen om 9h af moesten zijn maar wel vergezeld gingen van “zorg dat je genoeg slaapt”.

Ik ben ff drie dagen naar een cursus van Landmark Education in Rotterdam.

Sinds ik niet meer werk is mijn agenda voller dan ooit. Zoals een oude buurman eens zei: “ik ben zo druk dat ik mijn zenuwinzinking al drie keer heb moeten uitstellen”.

Vanmorgen ben ik naar Lieko en Rinske Helmus in Hilversum geweest. Rinske had ik voor het laatst gezien op kraamvisite bij de geboorte van mijn dochtertje Nicole in 1995 en Lieko rond de millenniumwisseling toen zijn actieve carrière in de valutahandel eindigde. We hadden dus, onder het genot van de koffie, heel wat info uit te wisselen. Lieko probeerde mij nog in een weddenschap te betrekken maar gelukkig hapte ik niet. Hij had gelijk, teletekstpagina 502 is niet via je computer te zien in tegenstelling tot alle andere financiële data op Teletekst.

Na de lunch ben ik naar de manage gegaan waar Nicole paardrijdt. Na afloop een ijsje en daarna haalden we nog een paard om te borstelen. Daarna vertrek ik altijd omdat ze ook graag nog een poos alleen met haar paardenactiviteiten wil zijn. Bij het afscheid maakte ze een opmerking die mij erg teleurstelde. Doordat ze dit zag ontstond een emotioneel moment waarbij we het beiden niet droog hielden. Heel bijzonder, maar eind goed al goed.

Vanavond krijg ik bezoek vanuit Evangeliegemeente de Kandelaar in Voorthuizen, het Kerkgenootschap waarbij ik mij wil gaan aansluiten.

Vandaar: Druk druk druk.

Op 2 januari 1965 zond Radio Veronica 192 voor de eerste maal de Top 40 uit die derhalve dit jaar 40 jaar bestaat. Ter gelegenheid hiervan is een (duur) boek uitgebracht waarin de Top 40 exemplaren van de eerste 10 jaar zijn verzameld, ruwweg de periode dat de Top 40 vanaf zee werd uitgezonden door Veronica (21 april 1960 – 31 augustus 1974).

De Top 40 van 17 juni 1967. Op 1 komt nieuw binnen: Procol Harum met “A wither shade of pale”. Een unicum in de Top 40 historie.

Wanneer dingen in je leven bijna teveel voor je worden. Wanneer 24 uren in een dag voor jou niet genoeg zijn, denk dan aan de glazen pot en het bier.

Een leraar stond voor zijn klas. Er stonden allerlei dingen voor hem op zijn bureau. Toen het lesuur begon, pakte hij zonder woorden een grote lege glazen pot en deed hem vol met golfballetjes. Toen de pot tot de rand gevuld was vroeg hij de jongeren of de pot vol was. Ze zeiden “Ja”.

Toen pakte de leraar een doos met kleine kiezelsteentjes en goot die uit in de pot. Hij schudde de pot een beetje en die kiezelsteentjes rolden in de openingen tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij de leerlingen opnieuw of de pot vol was en ze beaamden dat.

Nu pakte de leraar een doos met zand en goot hem uit in de pot. En, natuurlijk het zand vulde alles verder op. En weer vroeg hij of de pot nu vol was en weer zeiden zij “ja de pot is vol”.

Daarop nam de leraar twee blikjes bier van de tafel en goot deze leeg in de pot. Het bier vulde de ruimte tussen de zandkorrels en de jongeren lachten.

Toen het weer rustig was zei de leraar , deze pot staat voor je leven.
De golfballetjes zij de belangrijke dingen in je leven – je familie, je kinderen, je gezondheid, je vrienden, je grootste hobby. Het zijn dingen die zo belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere er niet meer zou zijn, maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan de moeite waard zou zijn. De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die er toe doen, als je huis, je werk, je auto. Het zand is al het andere, de kleine dingen.

Wanneer je het zand eerst in de pot doet, is er geen ruimte meer voor de kiezelsteentjes of golfballetjes. Dit geldt ook voor het leven. Wanneer je heel de dag al je tijd en energie geeft aan de kleine dingen, zul je nooit de ruimte of tijd vinden voor de dingen die echt belangrijk voor je zijn.
Let op die dingen die belangrijk zijn voor je geluk in je leven. Speel met je kinderen. Neem je partner mee uit eten. Houd je gezondheid in de gaten. Neem de tijd voor ontspanning. Er zal altijd tijd zijn om je huis te poetsen of om boodschappen te doen. Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die er echt toe doen. Stel je prioriteiten, de rest is zand.

Toen hij uitgesproken was bleef het een poosje stil. Toen stak een van de leerlingen haar hand op en vroeg waar het bier voor stond.

De leraar glimlachte. Ik ben blij dat je dit vraagt. Het laat je zien, hoe vol je leven ook blijkt te zitten, er is altijd ruimte voor een paar biertjes.

Zaterdagavond zijn mijn vriendin Wilma en ik gezellig uit eten geweest met zes vrienden (“heb je dan zoveel vrienden” hoor ik sommige mensen zeggen). In chronologische volgorde Tine en Heerco, Bert en Els en Gert en Nora. Bij allen heb ik vaak of soms gegeten na mijn echtscheiding in 2002 hetgeen, naast het feit dat ieder door verschillende reden niet op mijn verjaardag kon komen eerder dit jaar, een goede reden was om eens iets terug te doen. Bij de diverse voorgezette maaltijden de afgelopen drie jaar kreeg ik regelmatig weer eens echte aardappels in plaats van de reguliere AH magnetron-stuff. Onder het genot van carpachio’s, biefstukjes, asperges, varkenshaasjes etc. wisselden de serieuze en humoristische onderwerpen elkaar af en losten we gelijk de wereldproblemen op. De locatie van ons culinaire uitstapje was “het Boshuis” in Drie, gemeente Ermeloo. Als verlaat verjaardagscadeau en als dank voor de uitnodiging kreeg ik na een mooie toespraak van Heerco de met Pinksteren uitgekomen CD Opwekking 28, waarna de discussie zich toespitste op de morele en commerciële aspecten van het kopiëren van (Opwekkings-)CD’s. Al met al een avond die de genodigden deed besluiten voortaan niet meer op mijn verjaardag te komen maar een soortgelijke uitnodiging ook in de toekomst af te wachten. Echter, resultaten behaald in het verleden geven geen garantie voor de toekomst.

http://www.hetboshuis.nl/1024/

Elke woensdagmiddag rijdt mijn dochtertje Nicole paard bij Manage de Burght.

http://www.deburght.nl/

Regelmatig ga ik even kijken. Ze is één van de besten zeg ik als vader. Na het rijden blijft ze nog een poos om eerst een tractatie van haar vader te krijgen en daarna de paarden te verzorgen.

Nicole in de bocht op Utah

NEE